Ringl and Pit

Η Ellen Auerbach και η Grete Stern συναντήθηκαν πρώτη φορά το 1929 ενώ σπούδαζαν φωτογραφία με τον Walter Peterhans, τον πρώτο καθηγητή φωτογραφίας στη σχολή Bauhaus στη Γερμανία. 

 

Ellen Auerbach

 

Grete Stern

Μαζί, αμφισβήτησαν τις προσδοκίες του πολιτισμού και του φύλου τους, δημιουργώντας ένα διαφημιστικό στούντιο φωτογραφίας στο ήδη εύθραυστο πολιτικό κλίμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Το όνομα του στούντιο προήλθε από τα παιδικά τους ψευδώνυμα, ringl (Grete) και pit (Ellen). Πρωτοπόροι στον τομέα τους, αγκάλιασαν το πνεύμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της οικονομικής αναταραχής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αναγνωρίζοντας τη λεπτή ανατροπή των συμβατικών απεικονίσεων γυναικών στη διαφήμιση.

 

Διεθνή έπαθλα και οικονομική επιτυχία ακολούθησαν γρήγορα. Ωστόσο, η συνεργασία τους διακόπηκε όταν οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία, αναγκάζοντας τες να φύγουν από τη Γερμανία. Η  Grete πήγε στην Αγγλία και Ellen στην Παλαιστίνη. Οι συνθήκες του πολέμου χώρισαν για δέκα χρόνια την συνεργασία και την φιλία τους. Η Ellen Auerbach ταξίδεψε αρκετά όπου εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και συνέχισε την καλλιτεχνική της καριέρα. Η Grete Stern έκανε το Μπουένος Άιρες το νέο της σπίτι και έγινε μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της φωτογραφίας στην Αργεντινή. Η Auerbach και η Stern παρέμειναν δια βίου φίλες. Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους που ολοκληρώθηκε το 1995 από τον JuanMandelbaum, είχε ευρεία αναγνώριση και προκάλεσε το  δημόσιο ενδιαφέρον πρωτοποριακό για το έργο τους.

 

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να απολαύσετε στην Robert Mann Gallery

 

Pennie Smith η φωτογράφος του «London Calling»

Η Pennie Smith είναι Αγγλίδα φωτογράφος, γνωστή στον χώρο της φωτογραφίας της ροκ μουσικής βιομηχανίας με ειδίκευση στη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η πρώτη μεγάλη φωτογραφική της πρόκληση ήταν να καλύψει μια περιοδεία των Led Zeppelin την δεκαετία 1970. Η Smith εργαζόταν στο NME ως φωτογράφος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην καριέρα της έχει φωτογραφίσει μεγάλης εμβέλειας συγκροτήματα όπως: Led Zeppelin, The Rolling Stones, The Who, Iggy Pop, Sweet, The Clash, The Jam, The Slits, Siouxsie Sioux, Debbie Harry, U2, Morrissey, The Stone Roses, Primal Scream, Manic Street Preachers, Radiohead, Blur, Oasis, David Smith και The Strokes.

Μιλώντας για τι εξώφυλλο το οποίο το 2002 το περιοδικό Q το ονόμασε τη μεγαλύτερη φωτογραφία rock'n’roll όλων των εποχών αναφέρεται σε εκείνο το live.

 

Στεκόταν λιγότερο από τρία μέτρα μακριά όταν ο Paul Simonon, μπασίστας των Clash, έκανε το μπάσο του κομμάτια στη σκηνή, στο Palladium της Νέας Υόρκης.

Ήταν μαζί με το συγκρότημα για δύο εβδομάδες, φωτογραφίζοντας την πρώτη του περιοδεία των Clash στις ΗΠΑ, αλλά πάντα συνήθιζε να φωτογραφίζει από την άλλη πλευρά της σκηνής, δίπλα στον κιθαρίστα Mick Jones.

Εκείνο το βράδυ, για να συνδυάσει τις λήψεις, άλλαξε τις πλευρές και θυμάται ότι ο Simonon ξαφνικά προχώρησε προς αυτήν. «Είχε πολύ κακή διάθεση», λέει, «κάτι δεν του άρεσε». Η ίδια έκανε ένα βήμα πίσω για να πετύχει καλύτερη εστίαση με την 35mm Pentax μηχανή της και στη συνέχεια έγινε κόλαση! Ο Simonon, σήκωσε την Fender Precision σαν τσεκούρι, γύρισε την πλάτη του προς τον Joe Strummer και την κατέστρεψε. «Δεν ήταν επιλογή να τραβήξω το πλάνο», λέει η Smith. «Το δάχτυλό μου κινήθηκε μόνο του.» και φωτογραφία απαθανάτισε την οργή του Simonon σε κοκκώδη ασπρόμαυρο φορμά.

Στο πούλμαν της περιοδείας την επόμενη μέρα, ο Strummer επέλεξε την εικόνα για το εξώφυλλο του London Calling, το άλμπουμ του 1979 των Clash που εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ισχυρά άλμπουμ όλων των εποχών.

Η φωτογραφία λειτούργησε ως καταγραφή της ολικής απώλειας ελέγχου. Η Smith ήθελε να αποφύγει να μπει αυτή η φωτογραφία ως εξώφυλλο, συγκεκριμένα είχε πει στον Joe «Είναι εντελώς εκτός εστίασης, δεν θα λειτουργήσει!». Αλλά ο Joe διαφώνησε «Αυτή είναι η φωτογραφία.», έτσι και έγινε.

Σήμερα η Smith διατηρεί γραφείο στο Λονδίνο το οποίο λειτουργεί σαν βιβλιοπωλείο για μεταχειρισμένα βιβλία, στην στάση Osterley και Spring Grove του μετρό στη γραμμή Piccadilly. 

Σπάνια εκθέτει τη δουλειά της. Δεν βλέπει ότι υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτό. «Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε», λέει, «και υπάρχει υπερβολικός εγωισμό σε αυτό.» Επίσης δεν είναι οπαδός των συνεντεύξεων, αλλά μιλάει μετά από 40 χρόνια από τότε που οι Clash κυκλοφόρησαν το London Calling με αφορμή την έκθεση στο Μουσείο του Λονδίνου που φιλοξενεί φωτογραφίες της Smith.

 

 

 

Πάμε Pop Art

Η Pop Art έδωσε νέα ζωή στη σκηνή της σύγχρονης τέχνης στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του '70. Οι καλλιτέχνες είχαν ως στόχο να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του «υψηλού» και του «χαμηλού» υπόβαθρου της κοινωνίας, προκειμένου να καταστήσουν την τέχνη προσβάσιμη σε ανθρώπους όλων των τάξεων. Χρησιμοποίησαν και αποδόμησαν καταναλωτικές εικόνες λαϊκής κουλτούρας, παρουσιάζοντας συχνά αντικείμενα σε ένα νέο και πολύχρωμο φως, θέλοντας να αμφισβητήσουν τις αξίες της μαζικής κουλτούρας και της έκρηξης των μέσων ενημέρωσης.

Ας δούμε λοιπόν μερικούς καλλιτέχνες – εκφραστές της Pop Art.

Ο πρώτος δεν θα μπορούσε φυσικά να ήταν άλλος από αυτόν που σας έρχεται στο μυαλό.

Φυσικά θα ξεκινήσουμε με τον Andy Warhol.

Το παραγωγικό, δημιουργικό ταλέντο του κέρδισε παγκόσμια φήμη στα τέλη της δεκαετίας του 1950 για τις πολύχρωμες μεταξοτυπίες και τα έργα ζωγραφικής του.

Ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονογράφος. Το 1949 του ανάθεσαν από το περιοδικό Glamour να εικονογραφήσει παπούτσια για διαφημίσεις. Τα παπούτσια έγιναν λίγο εμμονή για τον καλλιτέχνη, αλλά δεν ήταν το μοναδικό μοτίβο που ο Warhol χρησιμοποίησε ξανά και ξανά.

Είχε γοητευθεί από την καταναλωτική κουλτούρα και συνέχισε να παράγει φωτογραφίες καθημερινών αντικειμένων σε πίνακες "μαζικής παραγωγής".

Χρησιμοποιώντας την τεχνική εκτύπωσης, ο Warhol μπόρεσε να εμφανίσει την ίδια εικόνα ξανά και ξανά σε πολλά χρώματα. «Ο λόγος που ζωγραφίζω με αυτόν τον τρόπο είναι ότι θέλω να γίνω μηχανή», είπε το 1963, «και νιώθω ότι ό, τι και να κάνω, είναι μηχανές, γιατί είναι αυτό που θέλω να κάνω». Ο Warhol άνοιξε το εργαστήριό του, το οποίο ονίμαζε χαρακτηριστικά «το εργοστάσιο»  όπου παρήγαγε τη δουλειά του με ομάδα βοηθών, σαν γραμμή συναρμολόγησης.

Ήταν εξέχουσα προσωπικότητα στην κοινωνική σκηνή της Νέας Υόρκης, και συχνά εξερεύνησε τη σχέση μεταξύ του πολιτισμού διασημοτήτων και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα του περιέχουν διάσημα πρόσωπα όπως η Marilyn Monroe και ο Elvis Presley.

 

Richard Hamilton

Γνωστός ως «Ο Πατέρας του Κινήματος της Pop Art».

Σε μια επιστολή προς τους αρχιτέκτονες Alison και Peter Smithson, δήλωσε: «Το Pop art είναι: δημοφιλές, παροδικό, αναλώσιμο, χαμηλού κόστους, μαζικής παραγωγής, νεαρό, πνευματώδες, σέξι, εντυπωσιακό, λαμπερό και Big Business».

Το κολάζ του Hamilton το 1956, με τίτλο «Τι είναι αυτό που κάνει τα σημερινά σπίτια τόσο διαφορετικά, τόσο ελκυστικά», ήταν το πρώτο έργο pop art που πέτυχε την εικονική του κατάσταση. Φτιαγμένο χρησιμοποιώντας εικόνες που έχουν κοπεί από περιοδικά, απεικονίζει έναν οικιακό χώρο γεμάτο με καταλόγους καταναλωτικών ειδών. Η ασπρόμαυρη εικόνα ενός μυώδους άνδρα - που στέκεται σε στάση bodybuilder - κρατά ένα γιγαντιαίο γλειφιτζούρι που φέρει τη λέξη "POP" καθώς δείχνει προς την ημιγυμνή γυναίκα στον απέναντι καναπέ. Το έργο αντικατοπτρίζει το κυνικό ενδιαφέρον του Hamilton για τη λαϊκή κουλτούρα και τη σύγχρονη τεχνολογία.

Roy Lichtenstein

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Roy Lichtenstein έγινε ηγετική προσωπικότητα του κινήματος Pop Art κατά τη δεκαετία του 1960.

Ίσως περισσότερο γνωστός για τους πίνακες του, εμπνευσμένους από κόμικς, δημιούργησε ζωντανά έργα με μεγάλη. Πολλά από τα έργα του ήταν προσαρμογές εμπορικών εικόνων και απεικονίσεων κόμικς. Ένα από τα πιο διάσημα έργα του, Η φιγούρα Girl with Ball, εμπνεύστηκε από μια έντυπη διαφήμιση για το Mount Airy Lodge στα βουνά Pocono της Πενσυλβάνιας.

Προς το τέλος της καριέρας του, ο Λίχτενσταϊν άρχισε να απομακρύνεται από τα έργα τέχνης του με κόμικς. Ενώ το τολμηρό στυλ γραφικών του παρέμεινε το ίδιο, άρχισε να εξερευνά άλλα θέματα, όπως την αναδημιουργία διάσημων αριστουργημάτων των Van Gogh, Monet και Cézanne. Με αυτόν τον τρόπο, το Lichtenstein μετέτρεψε τους κλασικούς πίνακες σε έργα σε στιλ καρτούν που είχαν ανταπόκριση από τις σύγχρονες μάζες.

 

Robert Rauschenberg

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Robert Rauschenberg δούλεψε σε ένα ευρύ φάσμα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική και φωτογραφία.

Αφού επισκέφτηκε το στούντιο του Andy Warhol το 1962, εμπνεύστηκε και ασχολήθηκε με την εκτύπωση μεταξοτυπίας. Άρχισε να μεταφέρει φωτογραφίες από περιοδικά και εφημερίδες στους καμβάδες του ως τρόπο την απεικόνιση του χάους των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι εκτυπώσεις του επικαλύπτονταν συχνά με εκφραστικές πινελιές σε λαδομπογιά. Με τη συγχώνευση της ζωγραφικής με τη φωτογραφία, ο Rauschenberg γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ του Abstract Expressionism και της Pop Art.

 

David Hockey

Παρόλο που ο David Hockey απέρριψε την ιδέα να χαρακτηρίσει το έργο του ως Pop Art, εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του κινήματος.

Ο 83χρονος Βρετανός καλλιτέχνης εργάζεται ως ζωγράφος, συντάκτης, σκηνογράφος και φωτογράφος. Ωστόσο, είναι ίσως πιο γνωστός για τους ζωηρούς πίνακες ζωγραφικής του στις πισίνες του Λος Άντζελες.

Για ένα από τα πιο διάσημα έργα του με τίτλο A Bigger Splash, ο Hockney στήριξε τη ζωγραφική του σε μια φωτογραφία που βρήκε σε ένα διαφημιστικό πισίνας. Στόχος του ήταν να καταγράψει το συμβάν του δευτερολέπτου σε ακίνητη εικόνα. Είπε για το κομμάτι: «Μου άρεσε πολύ η ιδέα να ζωγραφίσω αυτό το θέμα μέσα σε δύο δευτερόλεπτα, μου χρειάζονται δύο εβδομάδες για να ζωγραφίσω αυτό το γεγονός που διαρκεί για δύο δευτερόλεπτα».

 

Keith Haring

Τα σχέδια γραμμής εμπορικών σημάτων του Keith Haring είναι αναγνωρίσιμα ως η δική του οπτική γλώσσα. Ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτέχνης γκράφιτι στη Νέα Υόρκη, αλλά απέκτησε διεθνή φήμη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Χρησιμοποίησε την τέχνη του για να διερευνήσει θέματα κοινωνικής και πολιτικής σημασίας. Συγκεκριμένα, το έργο του ασχολείται συχνά με θέματα ομοφυλοφιλίας και AIDS. Αυτό το θέμα είχε ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη, καθώς ο ίδιος διαγνώστηκε με AIDS το 1988. Δυστυχώς, απεβίωσε το 1990 από επιπλοκές στην ηλικία των 31 ετών. Ωστόσο, η κληρονομιά του συνεχίζετε.

Με στόχο να κάνει την τέχνη πιο προσιτή σε όλους, ο Haring άνοιξε το Pop Shop το 1986 όπου πούλησε αφίσες, μπλουζάκια και άλλα είδη με τα εικονικά του σχέδια. Ακόμα και σήμερα, τα μοτίβα του συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν τους λάτρεις της τέχνης και το έργο του εκτίθεται σε όλο τον κόσμο.