Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αφιερωμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αφιερωμα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Pop Art: Η Επανάσταση που Άλλαξε για Πάντα τον Κόσμο της Σύγχρονης Τέχνης


Η Pop Art δεν ήταν απλώς ένα καλλιτεχνικό κίνημα. Ήταν μια πολιτιστική επανάσταση που έφερε νέα πνοή στον κόσμο της τέχνης από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Στόχος της ήταν να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο «υψηλό» και το «χαμηλό» κοινωνικό υπόβαθρο, καθιστώντας την τέχνη προσβάσιμη σε όλους.

Οι καλλιτέχνες της Pop Art χρησιμοποίησαν καταναλωτικές εικόνες και σύμβολα της μαζικής κουλτούρας, τα αποδόμησαν και τα επανερμήνευσαν με έντονα χρώματα και τολμηρές συνθέσεις, ασκώντας κριτική στις αξίες της κοινωνίας και στον καταιγισμό των μέσων ενημέρωσης.

Στη συνέχεια, παρουσιάζονται οι σημαντικότεροι εκφραστές του κινήματος – καλλιτέχνες που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην ιστορία της τέχνης.


1. Andy Warhol – Ο Εμβληματικός Εκπρόσωπος της Pop Art

Ο Andy Warhol είναι αδιαμφισβήτητα το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για Pop Art. Το παραγωγικό και δημιουργικό του ταλέντο τον έκανε διεθνώς γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του 1950.


Από Εικονογράφος σε Καλλιτέχνη-Φαινόμενο

Ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονογράφος, δημιουργώντας το 1949 διαφημιστικές εικόνες για το περιοδικό Glamour, ιδιαίτερα παπούτσια, τα οποία έγιναν σχεδόν εμμονή του.

Η Λατρεία της Καταναλωτικής Κουλτούρας

Ο Warhol γοητεύτηκε από την καταναλωτική κουλτούρα και άρχισε να απεικονίζει καθημερινά αντικείμενα – κονσέρβες σούπας, μπουκάλια Coca-Cola – σε πίνακες «μαζικής παραγωγής».
Με τη μεταξοτυπία, μπορούσε να αναπαράγει την ίδια εικόνα σε πολλαπλά χρώματα, σαν γραμμή παραγωγής. Χαρακτηριστικά είπε το 1963:
«Ο λόγος που ζωγραφίζω με αυτόν τον τρόπο είναι γιατί θέλω να γίνω μηχανή.»

Το «Εργοστάσιο» και η Κουλτούρα των Διασήμων

Το εργαστήριό του, γνωστό ως The Factory, λειτουργούσε σαν γραμμή συναρμολόγησης, με ομάδα βοηθών να παράγει έργα υπό την καθοδήγησή του.
Η ενασχόλησή του με την κουλτούρα των διασήμων γέννησε εμβληματικά έργα, όπως οι πολύχρωμες προσωπογραφίες της Marilyn Monroe και του Elvis Presley.

 

2. Richard Hamilton – Ο Πατέρας της Pop Art

Ο Βρετανός Richard Hamilton θεωρείται ο «πατέρας» του κινήματος. Σε επιστολή του προς τους αρχιτέκτονες Alison και Peter Smithson, έδωσε τον πιο περιεκτικό ορισμό της Pop Art:
«Δημοφιλές, παροδικό, αναλώσιμο, χαμηλού κόστους, μαζικής παραγωγής, νεαρό, πνευματώδες, σέξι, εντυπωσιακό, λαμπερό και Big Business».

Το Κολάζ που Έγινε Σύμβολο

Το έργο του «Τι είναι αυτό που κάνει τα σημερινά σπίτια τόσο διαφορετικά, τόσο ελκυστικά;» (1956) θεωρείται το πρώτο μεγάλο εμβληματικό έργο της Pop Art.
Απεικονίζει ένα οικιακό περιβάλλον γεμάτο καταναλωτικά αγαθά, με έναν μυώδη άνδρα να κρατά ένα γλειφιτζούρι με τη λέξη «POP».

Το έργο αποτελεί σατιρικό σχόλιο για τη λαϊκή κουλτούρα και την επιρροή της διαφήμισης.

3. Roy Lichtenstein – Ο Καλλιτέχνης των Κόμικς

Ο Roy Lichtenstein έγινε γνωστός τη δεκαετία του 1960 για τους πίνακές του εμπνευσμένους από τα κόμικς.

Η Αισθητική των Κόμικς και η Pop Art

Με τολμηρά περιγράμματα και τεχνική Ben-Day Dots, μετέτρεψε τις εικόνες κόμικς σε μεγάλους καμβάδες, αναδεικνύοντας το «χαμηλό» είδος της λαϊκής κουλτούρας σε υψηλή τέχνη.

Το διάσημο έργο του Girl with Ball βασίστηκε σε μια διαφήμιση για το Mount Airy Lodge.

Αναδημιουργία Κλασικών Αριστουργημάτων

Αργότερα, αναπαρήγαγε έργα των Van Gogh, Monet και Cézanne σε στυλ καρτούν, φέρνοντας τα αριστουργήματα της κλασικής τέχνης πιο κοντά στη μαζική κουλτούρα.

4. Robert Rauschenberg – Η Γέφυρα με τον Abstract Expressionism

Ο Robert Rauschenberg συνδύασε ζωγραφική και φωτογραφία, δημιουργώντας μια μοναδική αισθητική που γεφύρωσε τον Abstract Expressionism με την Pop Art.
Μετά την επίσκεψή του στο στούντιο του Warhol το 1962, άρχισε να χρησιμοποιεί μεταξοτυπία, μεταφέροντας φωτογραφίες από εφημερίδες και περιοδικά στους καμβάδες του, καλυμμένες με εκφραστικές πινελιές.

Τα έργα του αντικατόπτριζαν το χάος των μέσων μαζικής ενημέρωσης.


5. David Hockney – Ο Ρομαντικός της Pop Art

Αν και ο David Hockney δεν αυτοπροσδιορίστηκε ποτέ ως καλλιτέχνης Pop Art, τα έργα του θεωρούνται πρωτοποριακά για το κίνημα.

Οι Πισίνες του Λος Άντζελες

Ο Hockney έγινε γνωστός για τις φωτεινές και ζωντανές απεικονίσεις πισινών. Το διάσημο έργο του A Bigger Splash βασίστηκε σε φωτογραφία από διαφημιστικό φυλλάδιο πισίνας και αποτυπώνει τη στιγμή ενός πιτσιλίσματος – ένα γεγονός δύο δευτερολέπτων που ζωγράφισε μέσα σε… δύο εβδομάδες.

6. Keith Haring – Ο Καλλιτέχνης της Οπτικής Γλώσσας

Ο Keith Haring δημιούργησε ένα αναγνωρίσιμο στυλ με απλές γραμμές και έντονα χρώματα. Ξεκίνησε ως καλλιτέχνης γκράφιτι στη Νέα Υόρκη, αλλά γρήγορα έγινε διεθνώς γνωστός.

Τέχνη με Κοινωνικό Μήνυμα

Τα έργα του συχνά αναφέρονταν σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως η ομοφυλοφιλία και το AIDS. Ο ίδιος διαγνώστηκε με AIDS το 1988 και πέθανε το 1990, αφήνοντας μια πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά.


Pop Shop – Η Τέχνη για Όλους

Το 1986 άνοιξε το Pop Shop, ένα κατάστημα όπου πωλούσε αφίσες και μπλουζάκια με τα χαρακτηριστικά του σχέδια, καθιστώντας την τέχνη προσιτή σε όλους.


Η Pop Art δεν ήταν μόνο ένα καλλιτεχνικό ρεύμα – ήταν μια κοινωνική δήλωση. Οι καλλιτέχνες της έφεραν την τέχνη κοντά στον απλό κόσμο, έσπασαν τα όρια της «υψηλής» κουλτούρας και άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την τέχνη και τα καταναλωτικά σύμβολα.

Ποιος από αυτούς τους καλλιτέχνες σε εμπνέει περισσότερο; Θα τολμούσες να ενσωματώσεις στοιχεία Pop Art στη δική σου δημιουργία;

Ringl and Pit


Η Ellen Auerbach και η Grete Stern συναντήθηκαν πρώτη φορά το 1929 ενώ σπούδαζαν φωτογραφία με τον Walter Peterhans, τον πρώτο καθηγητή φωτογραφίας στη σχολή Bauhaus στη Γερμανία. 

 

Ellen Auerbach

 
Grete Stern

Μαζί, αμφισβήτησαν τις προσδοκίες του πολιτισμού και του φύλου τους, δημιουργώντας ένα διαφημιστικό στούντιο φωτογραφίας στο ήδη εύθραυστο πολιτικό κλίμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Το όνομα του στούντιο προήλθε από τα παιδικά τους ψευδώνυμα, ringl (Grete) και pit (Ellen). Πρωτοπόροι στον τομέα τους, αγκάλιασαν το πνεύμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της οικονομικής αναταραχής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αναγνωρίζοντας τη λεπτή ανατροπή των συμβατικών απεικονίσεων γυναικών στη διαφήμιση.

 

Διεθνή έπαθλα και οικονομική επιτυχία ακολούθησαν γρήγορα. Ωστόσο, η συνεργασία τους διακόπηκε όταν οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία, αναγκάζοντας τες να φύγουν από τη Γερμανία. Η  Grete πήγε στην Αγγλία και Ellen στην Παλαιστίνη. Οι συνθήκες του πολέμου χώρισαν για δέκα χρόνια την συνεργασία και την φιλία τους. Η Ellen Auerbach ταξίδεψε αρκετά όπου εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και συνέχισε την καλλιτεχνική της καριέρα. Η Grete Stern έκανε το Μπουένος Άιρες το νέο της σπίτι και έγινε μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της φωτογραφίας στην Αργεντινή. Η Auerbach και η Stern παρέμειναν δια βίου φίλες. Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους που ολοκληρώθηκε το 1995 από τον JuanMandelbaum, είχε ευρεία αναγνώριση και προκάλεσε το  δημόσιο ενδιαφέρον πρωτοποριακό για το έργο τους.

 

Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να απολαύσετε στην Robert Mann Gallery

 

Pennie Smith η φωτογράφος του «London Calling»


Η Pennie Smith είναι Αγγλίδα φωτογράφος, γνωστή στον χώρο της φωτογραφίας της ροκ μουσικής βιομηχανίας με ειδίκευση στη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η πρώτη μεγάλη φωτογραφική της πρόκληση ήταν να καλύψει μια περιοδεία των Led Zeppelin την δεκαετία 1970. Η Smith εργαζόταν στο NME ως φωτογράφος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην καριέρα της έχει φωτογραφίσει μεγάλης εμβέλειας συγκροτήματα όπως: Led Zeppelin, The Rolling Stones, The Who, Iggy Pop, Sweet, The Clash, The Jam, The Slits, Siouxsie Sioux, Debbie Harry, U2, Morrissey, The Stone Roses, Primal Scream, Manic Street Preachers, Radiohead, Blur, Oasis, David Smith και The Strokes.

Μιλώντας για τι εξώφυλλο το οποίο το 2002 το περιοδικό Q το ονόμασε τη μεγαλύτερη φωτογραφία rock'n’roll όλων των εποχών αναφέρεται σε εκείνο το live.

 

Στεκόταν λιγότερο από τρία μέτρα μακριά όταν ο Paul Simonon, μπασίστας των Clash, έκανε το μπάσο του κομμάτια στη σκηνή, στο Palladium της Νέας Υόρκης.

Ήταν μαζί με το συγκρότημα για δύο εβδομάδες, φωτογραφίζοντας την πρώτη του περιοδεία των Clash στις ΗΠΑ, αλλά πάντα συνήθιζε να φωτογραφίζει από την άλλη πλευρά της σκηνής, δίπλα στον κιθαρίστα Mick Jones.


Εκείνο το βράδυ, για να συνδυάσει τις λήψεις, άλλαξε τις πλευρές και θυμάται ότι ο Simonon ξαφνικά προχώρησε προς αυτήν. «Είχε πολύ κακή διάθεση», λέει, «κάτι δεν του άρεσε». Η ίδια έκανε ένα βήμα πίσω για να πετύχει καλύτερη εστίαση με την 35mm Pentax μηχανή της και στη συνέχεια έγινε κόλαση! Ο Simonon, σήκωσε την Fender Precision σαν τσεκούρι, γύρισε την πλάτη του προς τον Joe Strummer και την κατέστρεψε. «Δεν ήταν επιλογή να τραβήξω το πλάνο», λέει η Smith. «Το δάχτυλό μου κινήθηκε μόνο του.» και φωτογραφία απαθανάτισε την οργή του Simonon σε κοκκώδη ασπρόμαυρο φορμά.

Στο πούλμαν της περιοδείας την επόμενη μέρα, ο Strummer επέλεξε την εικόνα για το εξώφυλλο του London Calling, το άλμπουμ του 1979 των Clash που εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ισχυρά άλμπουμ όλων των εποχών.

Η φωτογραφία λειτούργησε ως καταγραφή της ολικής απώλειας ελέγχου. Η Smith ήθελε να αποφύγει να μπει αυτή η φωτογραφία ως εξώφυλλο, συγκεκριμένα είχε πει στον Joe «Είναι εντελώς εκτός εστίασης, δεν θα λειτουργήσει!». Αλλά ο Joe διαφώνησε «Αυτή είναι η φωτογραφία.», έτσι και έγινε.


Σήμερα η Smith διατηρεί γραφείο στο Λονδίνο το οποίο λειτουργεί σαν βιβλιοπωλείο για μεταχειρισμένα βιβλία, στην στάση Osterley και Spring Grove του μετρό στη γραμμή Piccadilly. 

Σπάνια εκθέτει τη δουλειά της. Δεν βλέπει ότι υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτό. «Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε», λέει, «και υπάρχει υπερβολικός εγωισμό σε αυτό.» Επίσης δεν είναι οπαδός των συνεντεύξεων, αλλά μιλάει μετά από 40 χρόνια από τότε που οι Clash κυκλοφόρησαν το London Calling με αφορμή την έκθεση στο Μουσείο του Λονδίνου που φιλοξενεί φωτογραφίες της Smith.