Συμβουλές και κόλπα: Πως να φωτογραφίσετε το τέλειο ηλιοβασίλεμα

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, σωματίδια στην ατμόσφαιρα της Γης διασκορπίζουν το φως του ήλιου προς όλες τις κατευθύνσεις και το μπλε είναι διασκορπισμένο περισσότερο από άλλα χρώματα λόγω του μικρότερου μήκους κύματος. Αλλά τις πρώτες πρωινές και βραδινές ώρες, λόγω της χαμηλής γωνίας του ήλιου, εμφανίζονται τα μεγαλύτερα μήκη κύματος του χρώματος κόκκινου και πορτοκαλί.

Αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε αυτά τα χρώματα για μια τέλεια φωτογραφία ηλιοβασιλέματος, σκεφτείτε τον καιρό, πχ αν έχει μόλις σταματήσει μια καταιγίδα, είναι κατάλληλη στιγμή για να τραβήξετε μια φωτογραφία επειδή ο αέρας είναι καθαρός και πιθανότατα θα υπάρχουν σύννεφα σε διάφορα ύψη.

Η ροή του ανέμου είναι επίσης πολύ σημαντική. Εάν οι άνεμοι είναι σωστοί, μπορούν πραγματικά να διαμορφώσουν τα σύννεφα σε όμορφους σχηματισμούς, αλλά εάν οι άνεμοι είναι πολύ δυνατοί, μπορούν να διώξουν τα σύννεφα μακριά.

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε σχετικά με την φωτογραφία ηλιοβασιλέματος είναι ότι η μαγεία χάνετε στα 15 έως 20 λεπτά μετά την δύση του ήλιου. Οπότε είναι καλύτερο να τοποθετήσετε την κάμερα σας στο σημείο επιλογής περίπου 45 λεπτά πριν από το ηλιοβασίλεμα, να προετοιμάσετε τον εξοπλισμό σας και, στη συνέχεια, να χαλαρώσετε και να περιμένετε.

Ποτέ μην μαζέψετε τον εξοπλισμό πριν σκοτεινιάσει γιατί πολλές φορές το βαθύ κόκκινο και το πορτοκάλι εμφανίζονται μόνο αφού ο ήλιος έχει ήδη δύσει από τον ορίζοντα.

 

 

 

Ποια η γνώμη σου για το άρθρο?

Θα το δοκιμάσεις?

Θα χαρούμε να σου απαντήσουμε σε οποιαδήποτε ερώτηση σου!

 

 

 

Πάμε Pop Art

Η Pop Art έδωσε νέα ζωή στη σκηνή της σύγχρονης τέχνης στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του '70. Οι καλλιτέχνες είχαν ως στόχο να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του «υψηλού» και του «χαμηλού» υπόβαθρου της κοινωνίας, προκειμένου να καταστήσουν την τέχνη προσβάσιμη σε ανθρώπους όλων των τάξεων. Χρησιμοποίησαν και αποδόμησαν καταναλωτικές εικόνες λαϊκής κουλτούρας, παρουσιάζοντας συχνά αντικείμενα σε ένα νέο και πολύχρωμο φως, θέλοντας να αμφισβητήσουν τις αξίες της μαζικής κουλτούρας και της έκρηξης των μέσων ενημέρωσης.

Ας δούμε λοιπόν μερικούς καλλιτέχνες – εκφραστές της Pop Art.

Ο πρώτος δεν θα μπορούσε φυσικά να ήταν άλλος από αυτόν που σας έρχεται στο μυαλό.

Φυσικά θα ξεκινήσουμε με τον Andy Warhol.

Το παραγωγικό, δημιουργικό ταλέντο του κέρδισε παγκόσμια φήμη στα τέλη της δεκαετίας του 1950 για τις πολύχρωμες μεταξοτυπίες και τα έργα ζωγραφικής του.

Ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονογράφος. Το 1949 του ανάθεσαν από το περιοδικό Glamour να εικονογραφήσει παπούτσια για διαφημίσεις. Τα παπούτσια έγιναν λίγο εμμονή για τον καλλιτέχνη, αλλά δεν ήταν το μοναδικό μοτίβο που ο Warhol χρησιμοποίησε ξανά και ξανά.

Είχε γοητευθεί από την καταναλωτική κουλτούρα και συνέχισε να παράγει φωτογραφίες καθημερινών αντικειμένων σε πίνακες "μαζικής παραγωγής".

Χρησιμοποιώντας την τεχνική εκτύπωσης, ο Warhol μπόρεσε να εμφανίσει την ίδια εικόνα ξανά και ξανά σε πολλά χρώματα. «Ο λόγος που ζωγραφίζω με αυτόν τον τρόπο είναι ότι θέλω να γίνω μηχανή», είπε το 1963, «και νιώθω ότι ό, τι και να κάνω, είναι μηχανές, γιατί είναι αυτό που θέλω να κάνω». Ο Warhol άνοιξε το εργαστήριό του, το οποίο ονίμαζε χαρακτηριστικά «το εργοστάσιο»  όπου παρήγαγε τη δουλειά του με ομάδα βοηθών, σαν γραμμή συναρμολόγησης.

Ήταν εξέχουσα προσωπικότητα στην κοινωνική σκηνή της Νέας Υόρκης, και συχνά εξερεύνησε τη σχέση μεταξύ του πολιτισμού διασημοτήτων και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα του περιέχουν διάσημα πρόσωπα όπως η Marilyn Monroe και ο Elvis Presley.

 

Richard Hamilton

Γνωστός ως «Ο Πατέρας του Κινήματος της Pop Art».

Σε μια επιστολή προς τους αρχιτέκτονες Alison και Peter Smithson, δήλωσε: «Το Pop art είναι: δημοφιλές, παροδικό, αναλώσιμο, χαμηλού κόστους, μαζικής παραγωγής, νεαρό, πνευματώδες, σέξι, εντυπωσιακό, λαμπερό και Big Business».

Το κολάζ του Hamilton το 1956, με τίτλο «Τι είναι αυτό που κάνει τα σημερινά σπίτια τόσο διαφορετικά, τόσο ελκυστικά», ήταν το πρώτο έργο pop art που πέτυχε την εικονική του κατάσταση. Φτιαγμένο χρησιμοποιώντας εικόνες που έχουν κοπεί από περιοδικά, απεικονίζει έναν οικιακό χώρο γεμάτο με καταλόγους καταναλωτικών ειδών. Η ασπρόμαυρη εικόνα ενός μυώδους άνδρα - που στέκεται σε στάση bodybuilder - κρατά ένα γιγαντιαίο γλειφιτζούρι που φέρει τη λέξη "POP" καθώς δείχνει προς την ημιγυμνή γυναίκα στον απέναντι καναπέ. Το έργο αντικατοπτρίζει το κυνικό ενδιαφέρον του Hamilton για τη λαϊκή κουλτούρα και τη σύγχρονη τεχνολογία.

Roy Lichtenstein

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Roy Lichtenstein έγινε ηγετική προσωπικότητα του κινήματος Pop Art κατά τη δεκαετία του 1960.

Ίσως περισσότερο γνωστός για τους πίνακες του, εμπνευσμένους από κόμικς, δημιούργησε ζωντανά έργα με μεγάλη. Πολλά από τα έργα του ήταν προσαρμογές εμπορικών εικόνων και απεικονίσεων κόμικς. Ένα από τα πιο διάσημα έργα του, Η φιγούρα Girl with Ball, εμπνεύστηκε από μια έντυπη διαφήμιση για το Mount Airy Lodge στα βουνά Pocono της Πενσυλβάνιας.

Προς το τέλος της καριέρας του, ο Λίχτενσταϊν άρχισε να απομακρύνεται από τα έργα τέχνης του με κόμικς. Ενώ το τολμηρό στυλ γραφικών του παρέμεινε το ίδιο, άρχισε να εξερευνά άλλα θέματα, όπως την αναδημιουργία διάσημων αριστουργημάτων των Van Gogh, Monet και Cézanne. Με αυτόν τον τρόπο, το Lichtenstein μετέτρεψε τους κλασικούς πίνακες σε έργα σε στιλ καρτούν που είχαν ανταπόκριση από τις σύγχρονες μάζες.

 

Robert Rauschenberg

Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Robert Rauschenberg δούλεψε σε ένα ευρύ φάσμα μέσων όπως ζωγραφική, γλυπτική και φωτογραφία.

Αφού επισκέφτηκε το στούντιο του Andy Warhol το 1962, εμπνεύστηκε και ασχολήθηκε με την εκτύπωση μεταξοτυπίας. Άρχισε να μεταφέρει φωτογραφίες από περιοδικά και εφημερίδες στους καμβάδες του ως τρόπο την απεικόνιση του χάους των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι εκτυπώσεις του επικαλύπτονταν συχνά με εκφραστικές πινελιές σε λαδομπογιά. Με τη συγχώνευση της ζωγραφικής με τη φωτογραφία, ο Rauschenberg γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ του Abstract Expressionism και της Pop Art.

 

David Hockey

Παρόλο που ο David Hockey απέρριψε την ιδέα να χαρακτηρίσει το έργο του ως Pop Art, εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες του κινήματος.

Ο 83χρονος Βρετανός καλλιτέχνης εργάζεται ως ζωγράφος, συντάκτης, σκηνογράφος και φωτογράφος. Ωστόσο, είναι ίσως πιο γνωστός για τους ζωηρούς πίνακες ζωγραφικής του στις πισίνες του Λος Άντζελες.

Για ένα από τα πιο διάσημα έργα του με τίτλο A Bigger Splash, ο Hockney στήριξε τη ζωγραφική του σε μια φωτογραφία που βρήκε σε ένα διαφημιστικό πισίνας. Στόχος του ήταν να καταγράψει το συμβάν του δευτερολέπτου σε ακίνητη εικόνα. Είπε για το κομμάτι: «Μου άρεσε πολύ η ιδέα να ζωγραφίσω αυτό το θέμα μέσα σε δύο δευτερόλεπτα, μου χρειάζονται δύο εβδομάδες για να ζωγραφίσω αυτό το γεγονός που διαρκεί για δύο δευτερόλεπτα».

 

Keith Haring

Τα σχέδια γραμμής εμπορικών σημάτων του Keith Haring είναι αναγνωρίσιμα ως η δική του οπτική γλώσσα. Ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτέχνης γκράφιτι στη Νέα Υόρκη, αλλά απέκτησε διεθνή φήμη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Χρησιμοποίησε την τέχνη του για να διερευνήσει θέματα κοινωνικής και πολιτικής σημασίας. Συγκεκριμένα, το έργο του ασχολείται συχνά με θέματα ομοφυλοφιλίας και AIDS. Αυτό το θέμα είχε ιδιαίτερη σημασία για τον καλλιτέχνη, καθώς ο ίδιος διαγνώστηκε με AIDS το 1988. Δυστυχώς, απεβίωσε το 1990 από επιπλοκές στην ηλικία των 31 ετών. Ωστόσο, η κληρονομιά του συνεχίζετε.

Με στόχο να κάνει την τέχνη πιο προσιτή σε όλους, ο Haring άνοιξε το Pop Shop το 1986 όπου πούλησε αφίσες, μπλουζάκια και άλλα είδη με τα εικονικά του σχέδια. Ακόμα και σήμερα, τα μοτίβα του συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν τους λάτρεις της τέχνης και το έργο του εκτίθεται σε όλο τον κόσμο.

 

Man Ray

Ο Man Ray θεωρείται ιδιαίτερα σήμερα ένας από τους πιο καινοτόμους φωτογράφους του εικοστού αιώνα. Ανέπτυξε ως τεχνική τα φωτογράμματα, τα οποία ονόμασε «ακτινογραφίες» και πρωτοστάτησε στη φωτογραφία μόδας τη δεκαετία του 1920-1940 στο Παρίσι. Ο ίδιος δεν ήθελε να γίνει γνωστός ως φωτογράφος, αλλά ως ζωγράφος και καλλιτέχνης πάνω απ΄ όλα.

Η ερωμένη του Man Ray, Kiki de Montparnasse, ποζάρει με μια αφρικανική μάσκα. Ο διπλασιασμός των προσώπων συμβολίζει διαιρεμένα θέματα που αποτελούνται από το συνειδητό και το ασυνείδητο

Το πραγματικό όνομα του Man Ray ήταν Emmanuel Radnitzky, γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια στις 27 Αυγούστου 1890. Οι γονείς του ήταν Ρώσοι Εβραίοι μετανάστες. Αφού μετακόμισε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, το 1912, η οικογένεια άλλαξε το όνομά της σε Ray ως αντίδραση στις εθνικιστικές διακρίσεις που επικρατούσαν τότε. Ο Emmanuel ονομάστηκε «Manny» και άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα του Man Ray.

Μετακόμισε στο Παρίσι το 1921, όπου το όνειρό του ήταν να αναμιχθεί με τους κύκλους του Ντανταισμού και του Σουρεαλισμού, αλλά αυτό δεν πήγε πολύ καλά.

Είχε σπουδάσει σχέδιο στο γυμνάσιο και αγόρασε αρχικά μια κάμερα γύρω στο 1915 μόνο και μόνο για να αποτυπώνει τους πίνακες του, αλλά σύντομα έμαθε να τη χρησιμοποιεί καλλιτεχνικά.

Βρήκε αρχικά δουλειά εστιάζοντας στα πορτρέτα για να βγάζει τα προς το ζην. Καθώς έψαχνε τρόπους να κερδίσει χρήματα γρήγορα, γνωρίστηκε με τον σχεδιαστή μόδας Paul Poiret. Ο Poiret ήθελε το ανθρώπινο στοιχείο που δεν είχαν οι ζωγράφοι και ο Man Ray βρήκε μια θέση στη φωτογράφηση μόδας του Poiret.

Η φωτογραφία μόδας δεν ήταν πολύ δημοφιλής στις αρχές του περασμένου αιώνα, καθώς ήταν δύσκολο να ανταγωνιστείς τους εικονογράφους που είχαν κυριαρχήσει στον χώρο της μόδας.

Επίσης η εκτύπωση φωτογραφιών ήταν ακόμη πιο δύσκολη αλλά και δαπανηρή εκείνη την εποχή.

Η φωτογραφία μόδας δεν ήταν εύκολη πριν από εκατό χρόνια και καθώς ο Man Ray τελειοποιούσε τη φωτογραφία του, άρχισε να εξαπλώνεται η υψηλή ποιότητα των φωτογραφιών του. Άρχισαν λοιπόν να τον προσεγγίζουν μεγάλα τότε ονόματα στον χώρο της μόδας όπως:  Madeleine Vionnet, Coco Chanel, Augusta Bernard, Louise Boulanger, και Elsa Schiaparelli, αλλά και περιοδικά μόδας όπως Vanity Fair, French Vogue και το Harper's Bazaar.

Ως καλλιτέχνης εργάστηκε σε διάφορα είδη ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική. Δεν του άρεσε η ονομασία «φωτογράφος». Οι φωτογραφίες γυναικών υψηλής ραπτικής που έβγαζε στο Παρίσι ήταν να πληρώσουν το στούντιο, τα χρώματα και τα πινέλα του, είπε.

Στο Παρίσι το 1940 ο Γερμανός Wehrmacht ξεκίνησε την είσοδό του σημαίνοντας το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γαλλία. Τότε ο Man Ray κατέφυγε στις ΗΠΑ και το Χόλιγουντ. Ο Man Ray δεν απολάμβανε ποτέ την εμπορική φωτογραφία και ανησυχούσε ακόμη περισσότερο ότι θα θεωρούταν ως άλλος εμπορικός φωτογράφος και όχι καλλιτέχνης.

Σκεπτόμενος όλα αυτά, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη φωτογραφία μόδας, παρόλο που αυτό θα ήταν πολύ επικερδές στο Χόλιγουντ, δεδομένης της φήμης και της εμπειρίας του στην πρωτεύουσα της μόδας του κόσμου. Έμεινε στο Λος Άντζελες από το 1940 έως το 1951 και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επικεντρώθηκε στη ζωγραφική παρά στη φωτογραφία.

Ο Man Ray ήθελε πάντα να επιστρέψει στο Παρίσι και τελικά το έκανε το 1951. Εκεί συνέχισε τη δημιουργική του πρακτική με διάφορα μέσα. Αναδημιουργεί ακόμη και παλαιότερη δουλειά με νέες μορφές. Πέθανε στο Παρίσι το 1976 από πνευμονική λοίμωξη.

Η Alice Rose George έφυγε 76 ετών

Η Alice Rose George, ποιήτρια και επιμελήτρια φωτογραφιών γεννημένη στο Μισισιπή και συνεργάτης μεγάλων φωτογράφων για πάνω από 50 χρόνια, έφυγε από την ζωή στις 22 Δεκεμβρίου 2020.

Η George δεν σπούδασε φωτογραφία ή τέχνη, θεωρούσε τον εαυτό της ποιητή πρώτα από όλα. Δημοσίευσε σε περιοδικά όπως το The Paris Review και το Atlantic. Στον χώρο της φωτογραφίας μπήκε ενστικτωδώς, με βαθιά αγάπη για τις εικόνες και τους ανθρώπους που τις δημιουργούσαν, ειδικά νέους φωτογράφους.

Η George μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη το 1962 για να σπουδάσει αγγλική λογοτεχνία στο H. Sophie Newcomb Memorial College. Αποφοίτησε το 1966 και έφυγε αμέσως για τη Νέα Υόρκη, όπου είχε ονειρευτεί να ζήσει από τότε που ήταν παιδί.

Ζούσε στην 5^η Λεωφόρο, ένα τεράστιο κτίριο με θέα στο Washington Square Park στο Μανχάταν, σε ένα μικρό διαμέρισμα που έγινε το σπίτι της για το υπόλοιπο της ζωής της, γεμάτο με βαριά άλμπουμ φωτογραφιών σε όλα τα έπιπλα του σπιτιού, εκτός από το πιάνο της (είχε κλασική εκπαίδευση στο πιάνο).

Αφού εργάστηκε σε περιοδικά για σχεδόν 30 χρόνια, συμπεριλαμβανομένης μιας σύντομης θητείας στο Λονδίνο ως εκδότης της Granta, η George δούλεψε ως ελεύθερη επαγγελματίας. Επιμελήθηκε εκθέσεις, έγραψε πέντε βιβλία και ξεκίνησε μια προσοδοφόρα συμβουλευτική επιχείρηση που πρόσφερε υπηρεσίες σε συλλέκτες φωτογραφιών.

Για πάνω από μια δεκαετία, βοήθησε τον Howard Stein τον πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο της Dreyfus Corporation, να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιδιωτική συλλογή φωτογραφιών στη χώρα του.

Η George γνωρίστηκε με τον Belson, τον σύντροφό της, στη δεκαετία του 1970, αλλά ξεκίνησαν να βγαίνουν μαζί μετά από 30 χρόνια.

Η George ήταν στην Πορτογαλία όταν οι τρομοκράτες επιτέθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες την 11 Σεπτεμβρίου 2001 και χρειάστηκε να περάσει μια εβδομάδα μέχρι για να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Όταν γύρισε, συνεργάστηκε με τον καλλιτέχνη Michael Shulan και τους φωτογράφους Gilles Peress και Charles Traub, οι οποίοι δημιούργησαν αναδυόμενη γκαλερί φωτογραφιών με σκοπό να προβληματίσουν το κοινό σχετικά με τις επιθέσεις. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφοι παραχώρησαν φωτογραφίες, τις οποίες εκτύπωσαν και κρέμασαν σε μια βιτρίνα του Soho, στη συνέχεια τις πούλησαν για να συγκεντρώσουν χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Μέσω των σχέσεων της George συγκεντρώθηκαν γρήγορα αρκετά χρήματα και ξεκίνησε η παράσταση «Εδώ είναι η Νέα Υόρκη: Μια δημοκρατία των φωτογραφιών». Ήταν μια τεράστια επιτυχία: Την επόμενη χρονιά περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι πέρασαν από τη γκαλερί και αγόρασαν 40.000 εκτυπώσεις. Μερικές από τις φωτογραφίες εμφανίστηκαν σε άλμπουμ φωτογραφιών που εκδόθηκε από την George και τον Peress.

“Here is New York: Remembering 9/11”

   

Ο Peress είπε σε μία συνέντευξη: «Η Alice ήταν πολύ ζωντανή, πολύ παρούσα στον κόσμο», «Για αυτήν, υπήρχε ένας άμεσος σύνδεσμος μεταξύ της ποίησης και των εικόνων».

Φωτογραφικό τέλμα

Το να είσαι φωτογράφος σε μια δημιουργική ρουτίνα καταλήγει σε κάποιο σημείο, αυτό που κάποτε ήταν διασκεδαστικό και αναζωογονητικό να γίνει ένα βάρος αργά ή γρήγορα.

Όπως και πολλοί άλλοι, έχω περάσει περιόδους με δημιουργική στειρότητα με την τελευταία από αυτές να είναι αρκετά πρόσφατα.

Σε αυτή την φάση δεν είχα σχεδόν καμία ιδέα για το τι ήθελα να δημιουργήσω και η μηχανή μου  καθόταν εκεί,  άπραγη να με κοροϊδεύει κάθε μέρα. Ένοιωθα άδεια, πολύ άσχημο συναίσθημα.

Αυτές τις δυσάρεστες στιγμές είναι καλό να προσεγγίσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και να ξεκαθαρίσουμε μαζί του κάποια ζητήματα όπως πχ να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους ή να αξιολογήσουμε τη δική μας δουλειά (τι λειτούργησε και τι όχι), να μην φοβόμαστε να κάνουμε λάθη, να βγούμε έξω από τη ζώνη ασφάλειας που έχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε.

Λόγω covid 19 τα πράγματα έχουν αλλάξει, εμείς έχουμε αλλάξει, αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζαμε τα πράγματα έχει αλλάξει κι αυτός. Σε άλλη εποχή, για να βγούμε από το δημιουργικό αδιέξοδο ήταν αρκετό ένα ταξίδι, άλλες εικόνες, άλλα τοπία, άλλοι άνθρωποι, αυτή η νέα κατάσταση σε γέμιζε άμεσα με νέες εικόνες, νέο φως, νέα ανοίγματα στον τρόπο που έβλεπες τα πράγματα, έκπληξη, περιέργεια, γνώση. Ένα νέο ανήσυχο μέρος στα μάτια μας που στέκεται απλά εκεί και μας περιμένει. Είναι όμως κατ’ ουσία αυτό που μας λείπει?

Όχι δεν είναι αυτό, η ανησυχία πρέπει είναι μέρος του φωτογράφου. Η ανησυχία, η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία πρέπει να καλλιεργηθούν μέσα μας. Είμαστε νέοι κάθε φορά μέσα σε αυτό, γιατί ακριβώς οι αντιλήψεις μας για το τι είναι δημιουργικό αλλάζουν και ανανεώνονται.

Μέσα από πολλές περιόδους στείρας δημιουργικότητας και σαν προσθετική φωτογράφος αποφάσισα να αλλάξω πορεία, τρόπο αντίληψης και έμπνευσης. Αποφάσισα να δοκιμάσω την αφαιρετική πλευρά μου. Κάτι το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα. Άλλωστε θεωρώ πως μια γενικότερη εικόνα σε αυτό που λέμε ζωή είναι η αφαίρεση από κάποιο στάδιο και μετά. Η ευκολία της προσαρμογής και της αποδοχής του νέου μας εαυτού είναι ταλέντο.

Θεωρήστε σαν παράδειγμα το εξής γεγονός που ταυτόχρονα είναι και μεγάλο μάθημα. Παλαιότερες φωτογραφίες μας σήμερα μας αρέσουν ενώ δεν μας άρεσαν και αντίθετα, αυτό είναι η απόδειξη της αλλαγής μας, και ταυτόχρονα ο οδηγός μας προς τα που πρέπει να κινηθούμε.

Η αλλαγή είναι δυσάρεστη μερικές φορές ειδικά όταν είμαστε προσκολλημένοι. Η ζωή αλλάζει, ρέει και εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την δούμε εκτός κι αν την ακολουθήσουμε. Αξιοποίησε όλα τα εργαλεία που έχεις για να το κάνεις αυτό. Τόλμησε δεν υπάρχουν λάθη.