Δρόμο–λόγια Ι: Μυστικά και Συμπεράσματα από τη Φωτογραφία Δρόμου – Μαθήματα από Χρόνια Παρατήρησης

Η φωτογραφία δρόμου είναι μια συνεχής πρόκληση. Η πόλη δεν χαρίζεται εύκολα – σε κάθε σου βήμα στήνει παγίδες, σου πετάει ένα καρέ μπροστά σου και σου ζητάει να το «αρπάξεις». Αυτό είναι το παιχνίδι. Και εδώ βρίσκεται όλη η μαγεία: η φωτογραφία δρόμου δεν είναι απλώς φωτογραφία· είναι κομμάτι της ζωής, μια αληθινή, άμεση καταγραφή της πραγματικότητας.

Σήμερα, με την εμπειρία που έχω αποκτήσει, καταλαβαίνω ότι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του δρόμου είναι ο ίδιος ο δρόμος.

Η φωτογραφία δρόμου δεν είναι ούτε εφαρμοσμένη φωτογραφία ούτε φωτορεπορτάζ. Είναι στιγμές. Αληθινές, καθημερινές στιγμές που, αν τις «πιάσεις», ο θεατής θα νιώσει ότι βρίσκεται εκεί. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος σου: να κάνεις τον θεατή κομμάτι της ιστορίας σου, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Η Τεχνική Έχει Σημασία, Αλλά Μην Παγιδευτείς σε Αυτήν

Η τεχνική πλευρά είναι σημαντική – αλλά μην αφήσεις την τελειότητα να σκοτώσει την αλήθεια της εικόνας σου. Η φωτογραφία πρέπει να έχει δρόμο: ταχύτητα, αυθορμητισμό, τραχύτητα. Δεν είναι φωτογράφηση στούντιο, είναι ζωντανή!

Μην κολλάς στην απόλυτη ευκρίνεια, μερικές από τις πιο δυνατές εικόνες είναι τσαλακωμένες, ατελείς, γεμάτες κίνηση. Διάλεξε ένα σταθερό 50άρι και εστίασε στο να μεταφέρεις την αίσθηση της αποφασιστικής στιγμής.

Αν θες να δώσεις μια πιο αφηγηματική διάσταση, χρησιμοποίησε ευρυγώνιο. Δείξε το σκηνικό, την ατμόσφαιρα, τα μικρά στοιχεία που κάνουν τη στιγμή μοναδική. Αυτές είναι οι εικόνες που θα σκεφτεί ο θεατής αργότερα στο σπίτι του, που θα δείξει στους φίλους του, που ίσως μείνουν χαραγμένες στη μνήμη του για χρόνια.

---

Η Φωτογραφία Δρόμου Δεν Είναι Μόνο Πορτρέτα – Είναι Όλος ο Κόσμος!

Μην περιορίζεσαι στα κλασικά πορτρέτα. Η φωτογραφία δρόμου μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά ακόμα και χωρίς ανθρώπους.

Αν όμως θες να βάλεις ανθρώπους στο κάδρο, μην επιδιώκεις το κλασικό πρόσωπο. Μερικές από τις πιο δυνατές εικόνες δείχνουν ανθρώπους από πίσω ή από το πλάι. Η ιστορία τους γράφεται στο σώμα, στη στάση, όχι μόνο στο βλέμμα.

Αφέσου στη δυναμική της πόλης. Πλανόδιοι πωλητές, γεμάτα γκράφιτι μετρό, χαλασμένοι φωτισμοί, παλιές βιτρίνες, φθαρμένα πεζοδρόμια. Αυτά είναι τα πραγματικά «διαμάντια» της φωτογραφίας δρόμου. Παίξε με το φως, άλλαξε οπτική, πειραματίσου με τη σύνθεση.

---

Η Ιστορία Δεν Είναι Υποχρεωτική – Η Αίσθηση Είναι τα Πάντα

Η φωτογραφία δρόμου δεν χρειάζεται απαραίτητα να λέει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Μια καλή εικόνα δρόμου μπορεί να ξυπνήσει συναισθήματα, να κεντρίσει την περιέργεια του θεατή, να του δώσει μια «γεύση» από τον πολιτισμό, την υποκουλτούρα, την πόλη ή ακόμα και από έναν και μόνο δρόμο.

Το μυστικό; Να αποτυπώνεις αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Όχι αυτό που νομίζεις ότι «πρέπει» να δείξεις.

2020 σκέψεις

 

Τι ήταν άραγε το 2020?

 

Ο πιο εύκολος τρόπος που μπορεί να δει κανείς το 2020 είναι ο αρνητικός.

Είναι σαν να πήγαν όλα λάθος, όλα στραβά. Είναι σαν να έκλεισε ο κόσμος και η ζωή μας. Είναι σαν να πάγωσαν τα σχέδια και τα όνειρα μας. Αν όμως τα λάθη είναι μόνο μαθήματα τότε αυτό που ζήσαμε και ζούμε δεν είναι καταστροφή, είναι γνώση.

Μάθαμε ποιους αγαπάμε, ποιοι είναι αυτοί που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά τους, ποιοι είναι αυτοί που μας λείπουν περισσότερο. Μάθαμε τι σημαίνει απόσταση αλλά και απώλεια. Ήταν η χρονιά που γκρεμίστηκε κάθε τι σαθρό, κάθε τι σάπιο, κάθε τι χωρίς βάσεις και θεμέλια.

Μάθαμε ότι δεν είναι απαραίτητο το γραφείο για να δουλεύουμε, δεν είναι απαραίτητη η παρουσία μας στον δρόμο, στα καταστήματα, στην εξοχή, στο σούπερ μάρκετ, στο μανάβικο, στο σχολείο, στα σοκάκια, στην πλατεία και κάναμε το σπίτι μας όλα αυτά, όποιο κι αν ήταν το σπίτι μας.  

Αυτή την χρονιά μάθαμε ποιος και τι είναι απαραίτητο.

Μπήκαμε σε μια ασθένεια που η μόνη θεραπεία της ήταν να περιμένουμε στο σπίτι για να μην μολύνουμε και να μολυνθούμε. Ήταν η χρονιά που μας αντιμετώπισε σαν ζωντανούς ιούς, που μας απέβαλλε από την καθημερινότητα, μας ήθελε μόνους στο σπίτι με τον εαυτό μας να παλεύει, να φιλοσοφεί, να σκοτώνει την ώρα του, να φτιάχνει ψωμί, να φοβάται, να κοιμάται, να αμφιβάλλει ή απλά να μην κάνει τίποτα.

Για ένα χρόνο όπου κανείς δεν έκανε τίποτα, κάναμε πολλά. Μάθαμε ότι να ξυπνάμε υγιείς το πρωί είναι αρκετό, μάθαμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους, μάθαμε να δίνουμε ο ένας κουράγιο στον άλλον, να ενδιαφερόμαστε, να λυπόμαστε να νοιαζόμαστε. Άλλες φορές παλέψαμε με τον εαυτό μας και  κάποιες άλλες συμφιλιωθήκαμε μαζί του.

Ένας χρόνος ταραχής και διαμαρτυρίας, θλίψης, θυμού και κούρασης. Ωστόσο, με πολλούς τρόπους, κάποιοι έκαναν ότι έπρεπε να κάνουν, οι βοηθοί βοήθησαν, οι νοσηλευτές νοσήλευαν, οι  διαδηλωτές διαδήλωσαν, οι καλλιτέχνες έκαναν τέχνη και όλοι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε.

Χάσαμε έναν χρόνο.

Ο χαμένος χρόνος δεν θα βρεθεί ξανά και οι χαμένοι άνθρωποι δεν θα βρεθούν ξανά. 3.890   άνθρωποι που δεν γνώρισα ποτέ, αν και θα το ήθελα.

Από την πλευρά μου κατάλαβα ότι η ομορφιά και η ζωή δεν είναι κάτι που απλά το βρίσκουμε, αλλά κάτι για το οποίο παλεύουμε, αγωνιζόμαστε, το αλλάζουμε και μας αλλάζει. Είμαστε αλληλεπιδράσεις της ζωής. Της δίνουμε υφή και στίγμα.

Αυτή είναι η χρονιά που βρήκαμε την ευκαιρία να είμαστε όλοι οι άνθρωποι που ξεχάσαμε να είμαστε, να δείξουμε όλη την αγάπη που θα θέλαμε σε απόσταση 2 μέτρων με μάσκες.

Έχουμε μονάδα μέτρησης για λοιμώξεις, θανάτους, κρούσματα και στατιστικά για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, αλλά όχι για ευγνωμοσύνη, όχι για την χαρά να βλέπουμε το πρόσωπο κάποιου που αγαπάμε. Είναι καιρός για ελπίδα. Η Πρωτοχρονιά είναι συνήθως μια στιγμή για αισιοδοξία, αλλά κανείς δεν φαίνεται να έχει μεγάλη όρεξη για ελπίδα φέτος. Αλλά όπως κάθε χρόνο, δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Το μέλλον δεν το ορίζουμε.

Είναι μια νέα χρονιά. Ένα νέο αύριο, μια νέα ευκαιρία να δούμε την ομορφιά και να την εκτιμήσουμε.

Καλή χρονιά!