Επικό ντοκιμαντέρ, εμπνευσμένο από τον εξερευνητή φωτογράφο Brad Washburn.

Το Sanctity of Space είναι το νέο ντοκιμαντέρ από την εταιρεία Dogwoof του Λονδίνου με αρκετές βραβεύσεις Όσκαρ και BAFTA.

Η έμπνευση ήταν ο μεγάλος εξερευνητής φωτογράφος Brad Washburn και οι φωτογραφίες του. 

Henry Bradford “Brad” Washburn, 1910–2007

Το στόρι αφορά το ταξίδι τριών επαγγελματιών ορειβατών (Freddie Wilkinson, Renan Ozturk και Zack Smith) οι οποίοι προσπαθούν να διασχίσουν την αχαρτογράφητη περιοχή των εθνικών πάρκων Denali The Tooth Traverse και μια σειρά από κορυφές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι Sugar Tooth, Bear Tooth και Moose's Tooth κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ!

Παρά το γεγονός ότι η οροσειρά του Εθνικού Πάρκου Denali έχει σχετικά χαμηλό υψόμετρο, η ίδια η ανάβαση κατά μήκος του The Tooth Traverse είναι εξαιρετικά απαιτητική και απαιτεί ορειβάτες με υψηλή εξειδίκευση για να αντιμετωπίσουν αυτήν την πρόκληση.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει μια σειρά από πανέμορφες εναέριες λήψεις από ελικόπτερο που δείχνουν την απεραντοσύνη των οροσειρών αλλά και ήχο, φωτογραφίες και βίντεο από τις αποστολές του Brad Washburn.

Η Sanctity of Space μας υπενθυμίζει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Πόσο μικροί είμαστε, αλλά και πόσο μεγάλα είναι τα πράγματα που μπορούμε να πετύχουμε, όταν αφοσιωθούμε σε αυτό.

Είναι ένα απίστευτα απολαυστικό και διορατικό ντοκιμαντέρ και σίγουρα θα αρέσει σε όποιον έχει αίσθηση της περιπέτειας, αγάπη για τη φωτογραφία αλλά και για την απεραντοσύνη των ορεινών περιοχών.

Το The Sanctity of Space κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και τον Καναδά τον Οκτώβριο του 2021, αλλά πρόκειται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία στις 4 Μαρτίου 2022

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ

Πορτρέτα δρόμου / Andre Wagner

 

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που πρωτοείδα πορτρέτα δρόμου του καλλιτέχνη Andre Wagner.

Andre Wagner

Υπάρχει εσωτερικότητα στο έργο του και αβίαστη ροή της λυρικής απόχρωσης του αμερικάνικου τοπίου.

Σχεδόν σε όλα τα έργα του, τα πορτρέτα είναι μέσα από την καθημερινότητα της μαύρης κοινότητας, εστιάζοντας με τον φακό του θέματα φυλετικά, τάξης και πολιτιστικής ταυτότητας.

Η δουλειά του με έκανε να νοιώθω πολύ οικεία και οι εικόνες του περισσότερο με χαϊδεύουν παρά μου επιβάλλονται.

 

Ο Andre Wagner εργάζεται στο Μπρούκλυν και οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε αρκετά έντυπα όπως The New Yorker, The New York Times, The Cut, The Wall Street Journal, The Washington Post, WSJ, Time Magazine, Vogue μεταξύ άλλων.

Έχει κάνει διάφορες ατομικές αλλά και ομαδικές εκθέσεις στο Λος Άντζελες, τη Νέα Υόρκη και τη Βόρεια Καρολίνα.

 

Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και το βιογραφικό του καλλιτέχνη μπορείτε να δείτε εδώ

 

Θα μου άρεσε πολύ να ακούσω και την δική σας γνώμη σχετικά με την δουλειά του Andre Wagner

 

 

 

 

Pennie Smith η φωτογράφος του «London Calling»

Η Pennie Smith είναι Αγγλίδα φωτογράφος, γνωστή στον χώρο της φωτογραφίας της ροκ μουσικής βιομηχανίας με ειδίκευση στη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Η πρώτη μεγάλη φωτογραφική της πρόκληση ήταν να καλύψει μια περιοδεία των Led Zeppelin την δεκαετία 1970. Η Smith εργαζόταν στο NME ως φωτογράφος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Στην καριέρα της έχει φωτογραφίσει μεγάλης εμβέλειας συγκροτήματα όπως: Led Zeppelin, The Rolling Stones, The Who, Iggy Pop, Sweet, The Clash, The Jam, The Slits, Siouxsie Sioux, Debbie Harry, U2, Morrissey, The Stone Roses, Primal Scream, Manic Street Preachers, Radiohead, Blur, Oasis, David Smith και The Strokes.

Μιλώντας για τι εξώφυλλο το οποίο το 2002 το περιοδικό Q το ονόμασε τη μεγαλύτερη φωτογραφία rock'n’roll όλων των εποχών αναφέρεται σε εκείνο το live.

 

Στεκόταν λιγότερο από τρία μέτρα μακριά όταν ο Paul Simonon, μπασίστας των Clash, έκανε το μπάσο του κομμάτια στη σκηνή, στο Palladium της Νέας Υόρκης.

Ήταν μαζί με το συγκρότημα για δύο εβδομάδες, φωτογραφίζοντας την πρώτη του περιοδεία των Clash στις ΗΠΑ, αλλά πάντα συνήθιζε να φωτογραφίζει από την άλλη πλευρά της σκηνής, δίπλα στον κιθαρίστα Mick Jones.

Εκείνο το βράδυ, για να συνδυάσει τις λήψεις, άλλαξε τις πλευρές και θυμάται ότι ο Simonon ξαφνικά προχώρησε προς αυτήν. «Είχε πολύ κακή διάθεση», λέει, «κάτι δεν του άρεσε». Η ίδια έκανε ένα βήμα πίσω για να πετύχει καλύτερη εστίαση με την 35mm Pentax μηχανή της και στη συνέχεια έγινε κόλαση! Ο Simonon, σήκωσε την Fender Precision σαν τσεκούρι, γύρισε την πλάτη του προς τον Joe Strummer και την κατέστρεψε. «Δεν ήταν επιλογή να τραβήξω το πλάνο», λέει η Smith. «Το δάχτυλό μου κινήθηκε μόνο του.» και φωτογραφία απαθανάτισε την οργή του Simonon σε κοκκώδη ασπρόμαυρο φορμά.

Στο πούλμαν της περιοδείας την επόμενη μέρα, ο Strummer επέλεξε την εικόνα για το εξώφυλλο του London Calling, το άλμπουμ του 1979 των Clash που εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ισχυρά άλμπουμ όλων των εποχών.

Η φωτογραφία λειτούργησε ως καταγραφή της ολικής απώλειας ελέγχου. Η Smith ήθελε να αποφύγει να μπει αυτή η φωτογραφία ως εξώφυλλο, συγκεκριμένα είχε πει στον Joe «Είναι εντελώς εκτός εστίασης, δεν θα λειτουργήσει!». Αλλά ο Joe διαφώνησε «Αυτή είναι η φωτογραφία.», έτσι και έγινε.

Σήμερα η Smith διατηρεί γραφείο στο Λονδίνο το οποίο λειτουργεί σαν βιβλιοπωλείο για μεταχειρισμένα βιβλία, στην στάση Osterley και Spring Grove του μετρό στη γραμμή Piccadilly. 

Σπάνια εκθέτει τη δουλειά της. Δεν βλέπει ότι υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτό. «Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε», λέει, «και υπάρχει υπερβολικός εγωισμό σε αυτό.» Επίσης δεν είναι οπαδός των συνεντεύξεων, αλλά μιλάει μετά από 40 χρόνια από τότε που οι Clash κυκλοφόρησαν το London Calling με αφορμή την έκθεση στο Μουσείο του Λονδίνου που φιλοξενεί φωτογραφίες της Smith.