Το κοινό σημείο μεταξύ Punk, Φωτογραφίας και Graffiti

 

Πανκ και γκράφιτι επανενώνονται σε μια έκρηξη τέχνης, καθώς οι καλλιτέχνες δρόμου αναδημιουργούν τις εμβληματικές φωτογραφίες της για μια εξαιρετική έκρηξη της τέχνης, καθώς οι διάσημοι καλλιτέχνες του δρόμου αναδημιουργούν τις εμβληματικές φωτογραφίες της Janette Beckman από την πλούσια πανκ σκηνή της Αγγλίας για το "The Mashup 2" σε μια σειρά περιορισμένων εκτυπώσεων μεταξοτυπίας.

Πολλοί άνθρωποι συνδέουν το γκράφιτι με το χιπ χοπ. Όμως, οι πραγματικοί δημιουργοί γκράφιτι γνωρίζουν ότι η τέχνη προηγείται της εμφάνισης του hip-hop κατά περίπου μισή δεκαετία.

Οι πρώτοι δημιουργοί γκράφιτι ήταν οπαδοί της ροκ και της funk μουσικής, μερικοί δε ερωτεύτηκαν την πανκ σκηνή στα μέσα της δεκαετίας του '70, καθώς ενσαρκώθηκε μουσικά αυτή η ωμή και μη καθιερωμένη αντίληψη που τα γκράφιτι ως κίνηση διακήρυτταν.

 

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, τα γκράφιτι μετέτρεψαν την Νέα Υόρκη καθώς οι συγγραφείς ζωγράφιζαν αριστουργήματα, μετατρέποντας κάθε γυμνή επιφάνεια σε σελίδα από ένα αυτογραφικό βιβλίο.

Την ίδια περίοδο η Βρετανή φωτογράφος Janette Beckman ξεκίνησε το Kingsway Princeton School διδάσκοντας φωτογραφία σε μια ομάδα εφήβων μόλις λίγα χρόνια μικρότερους από αυτήν. Η χρονιά ήταν το 1976 και ένας μαθητής με το όνομα John Lydon είχε μόλις εγκαταλείψει το σχολείο για να μπει στους Sex Pistols.

Η αλλαγή έπαιρνε σάρκα και οστά.

Σε μια εποχή που το Ηνωμένο Βασίλειο στράφηκε σε μαζική ανεργία και οικονομική απελπισία, το πανκ μίλησε προς τον λαό ενώ αποδοκίμαζε τους αρωγούς και υποστηρικτές της βασιλείας και πλουτοκρατίας.  

«Ήταν μια εξέγερση εναντίον της βασίλισσας και της χώρας», λέει η Beckman, η οποία μόλις είχε κυκλοφορήσει το The MashUp 2: Punk Photographs Remixed, μια νέα σειρά εκτυπώσεων μεταξοτυπίας περιορισμένης έκδοσης από δέκα σύγχρονους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Shepard Fairey, Cey Adams, Mike Giant και Ian Wright.

Οι καλλιτέχνες κλήθηκαν να επιλέξουν εμβληματικά πορτρέτα όπως των Joe Strummer, Debbie Harry, Dee Dee Ramone και Billy Idol από το διάσημο αρχείο της Beckman και να φανταστούν τους ήρωές τους μέσα από πιο μοντέρνα μάτια.

Όταν ήρθε το πανκ, δεν υπήρχε μέλλον καθώς λέει και το τραγούδι των Sex Pistols. Οι άνθρωποι περπατούσαν καταθλιπτικά. Τότε ξαφνικά κοίταζες έξω και υπήρχαν αυτά τα καταπληκτικά δημιουργήματα μαζί με την μεγάλη έκρηξη της πανκ μουσικής.

 

Χρησιμοποιώντας μια φθηνή ρωσική κάμερα Rollei, η Beckman ξεκίνησε να φτιάχνει πορτραίτα μιας νέας γενιάς που δημιούργησε νέες μορφές μουσικής, μόδας και τέχνης για να εκφραστεί.

 «Δεν ήταν ότι έπρεπε να περάσεις χρόνια μελετώντας κλασική κιθάρα για να ανέβεις στη σκηνή, ήταν να αρχίσεις να χτυπάς την κιθάρα σου και να κάνεις θόρυβο. Ήταν για να έχεις φωνή, να μιλάς για τη ζωή τους και τι συνέβαινε στη χώρα. Δεν είχε επιτραπεί ποτέ να το γίνει αυτό πριν. «λέει η Beckman».

 

Η Beckman συγκέντρωσε ένα χαρτοφυλάκιο των φωτογραφιών της και τις έφερε στο Sounds, μια εβδομαδιαία ποπ / ροκ εφημερίδα. Η συντάκτρια Vivien Goldman, γνωστή τώρα ως «καθηγήτρια του Πανκ», την προσέλαβε αμέσως, και η Μπέκμαν φωτογράφησε τους Siouxsie and the Banshees εκείνο το βράδυ.

Η Beckman αργότερα πήγε στο Melody Maker όπου συνέχισε να φωτογραφίζει την ανερχόμενη πανκ σκηνή νεανικές φυλές όπως skinheads, rockabilly, ska, 2-Tone, reggae και Mods. Ήταν πολύ πολιτισμικά αναμεμιγμέν όλα αλλά και όλα ήταν αποδεκτά.

 

 

Panning

Το panning είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μπορέσεις να δείξεις κίνηση στη φωτογραφία σου.

Χρησιμοποιείται για την δημιουργία αίσθησης κίνησης στη φωτογραφία συνδυάζοντας  ένα θέμα με ευκρίνεια και ένα φόντο με θολή κίνηση.

 

 

Το να χρησιμοποιήσεις αυτή την τεχνική δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζεις, σε αυτή την ανάρτηση θα σου δείξω πώς να το κάνεις.

Ας ξεκινήσουμε όμως με τα βήματα που χρειάζεται αυτή η τεχνική.

Όταν τραβάς μία φωτογραφία εσύ και το θέμα σου είστε και οι δύο ακίνητοι, φαίνεται λοιπόν ότι τραβάς τη φωτογραφία σου σταθερά, άμα όμως το θέμα κινηθεί και χρησιμοποιείς σχετικά χαμηλή ταχύτητα κλείστρου θα βγάλεις το θέμα σου θολό.

Στην περίπτωση του panning τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί εσύ παρακολουθείς το θέμα σου το οποίο έχει ελάχιστη θόλωση από την κίνηση που κάνει, ενώ το φόντο σου κινείται και «ρέοντας» και ακολουθώντας το θέμα σου. Ο κορμός σου λοιπόν θα προσπαθήσεις να έχει την ίδια ταχύτητα με το θέμα σου, εδώ είναι που πρέπει να πειραματιστείς αρκετά. 

Αν πχ θέλεις να βγάλεις μια γρήγορη μηχανή, θα χρειαστείς εξάσκηση με διαφορετικές ταχύτητες κλείστρου για να δεις ποια ταχύτητα θα σου πετύχει. Μπορεί να θέλεις να εστιάσει η φωτογραφία το θέμα σου και να θολώσει εντελώς το φόντο ή να θέλεις να φαίνεται το φόντο σου λιγότερο θολό. 

 

Επίσης θα πρέπει οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσεις τη λειτουργία συνεχούς λήψης για να έχεις τουλάχιστον έξι καρέ ανά δευτερόλεπτο αν όχι περισσότερα και αν ο φακός σου έχει σταθεροποιητή εικόνας πρέπει να το απενεργοποιήσεις.

Το μυστικό για την επιτυχία σε αυτή την τεχνική είναι η πρακτική με πολλές πάρα πολλές λήψεις.

 

Καλές λήψεις και καλή διασκέδαση με τους πειραματισμούς!

 

Μέγεθος Αισθητήρα

Γιατί έχει σημασία το μέγεθος;

Ο μύθος των megapixel, που ολοένα αυξάνουν με τον καιρό χωρίς να έχουν ουσιαστικά νόημα και που βάσει αυτής της αύξησης έχουν πουληθεί εκατομμύρια κάμερες πρέπει να απομυθοποιηθεί, αν και  οι καταναλωτές λίγο λίγο αρχίζουν να υποψιάζονται και να κατανοούν περισσότερα. 

Όλοι έχουμε δει ασυνήθιστα απογοητευτικές εικόνες από κάμερες με υψηλά megapixel και γνωρίζουμε ότι μετά από ένα σημείο, τα megapixel δεν έχουν καμία σημασία. Σε compact το μέγεθος 16 MP δεν πρόκειται ποτέ να είναι τόσο καλό όσο σε μια Full Frame DSLR με 12 MP, και αυτό που έχει σημασία είναι το μέγεθος του αισθητήρα!

Crop frame (1η φωτό)  και Full frame (2η φωτό) αντίστοιχα

Γιατί είναι λοιπόν σημαντικό το μέγεθος του αισθητήρα;

Το μέγεθος του αισθητήρα καθορίζει εν τέλει πόσο φως θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία μιας εικόνας.

Με πολύ απλούς όρους, οι αισθητήρες εικόνας (το ψηφιακό ισοδύναμο του φιλμ που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν οι αναλογικές κάμερες) αποτελούνται από εκατομμύρια ευαίσθητες στο φως κηλίδες που ονομάζονται φωτοστοιχεία και χρησιμοποιούνται για την καταγραφή της πληροφορίας όσον αφορά στο τι φαίνεται μέσω του φακού. Επομένως, είναι λογικό ότι ένας μεγαλύτερος αισθητήρας μπορεί να αποκτήσει περισσότερες πληροφορίες από έναν μικρότερο και να παράγει μεγαλύτερη πληροφορία.

Σκεφτείτε το με παράδειγμα, εάν είχατε μια compact κάμερα με έναν τυπικά μικρό αισθητήρα εικόνας, θα είχατε περιορισμένη εμβέλεια από έναν άλλον φωτογράφο μιας DSLR με τον ίδιο αριθμό megapixel αλλά έναν πολύ μεγαλύτερο αισθητήρα και με τη δυνατότητα της μηχανής του να συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες.

Οι φωτογράφοι με DSLR θα μπορούν να βγάλουν φωτογραφίες με καλύτερη δυναμική εμβέλεια, λιγότερο θόρυβο και βελτιωμένη απόδοση χαμηλού φωτισμού από τον μικρότερο αισθητήρα. Αυτό, όπως γνωρίζουμε, κάνει την δουλειά του φωτογράφου καλύτερη.

Οι μεγαλύτεροι αισθητήρες επιτρέπουν επίσης στους κατασκευαστές να αυξάνουν την ανάλυση των φωτογραφικών μηχανών τους, που σημαίνει ότι παράγουν εικόνες με λεπτομέρεια χωρίς να μειονεκτούν κατά πολύ σε ποιότητα εικόνας. Δείτε όμως ένα παράδειγμα: Μια Full Frame (ολόκληρο κάδρο) κάμερα με 36 megapixel θα είχε παρόμοιο μέγεθος pixel με μια κάμερα APS-C (Crop κομμένο κάδρο) με 16 megapixels.

Αλλά νόμιζα ότι τα megapixels δεν είχαν σημασία!!!

Τα Megapixels είναι ένα παθιασμένο θέμα για τους φωτογράφους. Είναι ένα μόνιμο θέμα ισάξιο του: "ποια είναι καλύτερη, Canon ή Nikon;"

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι κανείς δεν χρειάζεται περισσότερα από 16 megapixel Full frame (πριν από μερικά χρόνια ήταν οκτώ), ενώ άλλοι είναι της άποψης ότι η λεπτομέρεια αντισταθμίζει το θέμα του θορύβου αλλά και της επιπλέον ισχύς του  επεξεργαστή του υπολογιστή που απαιτείται για την επεξεργασία μεγάλων αρχείων που παράγουν οι full frame αισθητήρες οπότε και υποστηρίζουν τους Crop αισθητήρες.

Η αλήθεια είναι ότι θα είναι πάντα την διαφορά θα την κάνει αυτό που ο κάθε φωτογράφος θέλει να πραγματοποιήσει πχ 

Θες να κάνεις μεγάλες εκτυπώσεις? Θες MP δλδ full frame, 

Συνήθως κάνεις γενναία crop? Θες full frame, 

Θέλεις ανάλυση? Θες crop αισθητήρα, 

Κάνεις κανονικού μεγέθους εκτύπωση? Θες crop αισθητήρα. 

*Βεβαίως μεγάλο ρόλο παίζει (και θα παίζει σε κάθε παράμετρο) ο φακός.

Μεγάλος αισθητήρας

Όπως όλα τα πράγματα έτσι και οι μεγάλοι αισθητήρες έχουν τα καλά και τα καλά τους. Το καλό είναι ότι σου δίνουν υψηλή ανάλυση, το κακό, είναι ότι πιάνουν μεγάλο χώρο στην μηχανή και κατ’ επέκταση και στον φακό. Ένα μεγάλο πρόβλημα κατασκευαστών smartphones σχετικά με τους μεγάλους αισθητήρες είναι ότι καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της συσκευής τόσο αυτός όσο και ο φακός θέλουν όμως να διατηρήσουν το μέγεθος του smartphone σε μέγεθος τσέπης (έστω και οπίσθιας). Επίσης το κόστος της παραγωγής αλλά και της πώλησης θα εκτοξευόταν.

Γενικά νομίζω θα θέλαμε σαν καταναλωτές μεγαλύτερη πληροφόρηση και διαφάνεια σε ότι αφορά τον αισθητήρα που «φοράει» ένα smartphone από τους κατασκευαστές, αλλά και σχετική ανάλυση και πληρέστερη εικόνα από τους μεταπωλητές λιανικής, πληροφορίες σχετικά με το μέγεθος του αισθητήρα με τρόπο κατανοητό και σαφή επιτρέπει στον καταναλωτή να ξέρει με σαφήνεια τι αγοράζει. 

Γενικά όμως καθώς η τεχνολογία αισθητήρων καλπάζει, βλέπουμε πολύ καλύτερη απόδοση από τους μικρότερους αισθητήρες, αλλά σίγουρα οι μεγαλύτεροι θα είναι πάντα καλύτεροι. Βέβαια δεν ξέρουμε εμπορικά αν η βελτιωμένη ποιότητα εικόνας δικαιολογεί τη μεγαλύτερη συσκευή αλλά και την αύξηση τιμής. 

 

Όπως πάντα καλές λήψεις και σοφές αποφάσεις επιλογής αισθητήρα στην επόμενη αγορά της νέας σας κάμερας εύχομαι!!!