Φωτογραφία δρόμου και ηθική

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια σίγουρα έχω καταλήξει ότι η φωτογραφία δρόμου είναι η πιο 
γοητευτική. 
Είσαι μέσα στο παιχνίδι της καθημερινότητας και αλληλεπιδράς με τους ανθρώπους 
ατομικά ή σαν σύνολο σε μια κοινωνία, παρακολουθείς, απορείς, αντιδράς μέσα ακριβώς 
από το κάδρο σου και αυτό το βλέπω συναρπαστικό.
Γενικότερα μου λείπει η τόλμη η οποία είναι απαραίτητη και το δουλεύω, αλλά ο λόγος 
που διστάζω είναι εξακριβωμένα γιατί θέλω να είμαι μέρος του περιβάλλοντος και των 
ανθρώπων και όχι απλώς να εισβάλλω κλέβοντας έντρομα βλέμματα, αυτή η κατάσταση 
περισσότερο τρομάζει εμένα! 
Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι, όπως και πιο πριν ανέφερα λατρεύω την φωτογραφία 
δρόμου, όλη η παραπάνω εισαγωγή αλλά και τα επόμενα που θα διαβάσεις είναι ο δικός 
μου τρόπος προσέγγισης και λειτουργίας. Κάθε προσέγγιση είναι δεκτή και λαμβάνει 
την ανάλογη κριτική της από διάφορους ανθρώπους.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν.
Έτσι κι αλλιώς η φωτογραφία δρόμου είναι δύσκολη, θέλει χρόνο, αντίληψη, ένστικτο, 
εγρήγορση και τύχη, ο συνδυασμός δε όλων αυτών είναι εκρηκτικός.
Από εκεί και πέρα αναλόγως των επιλογών μπορεί να μετατραπεί απλά σε κακή φωτογραφία 
ή ακόμη χειρότερα σε εκμετάλλευση και θα σας δείξω τι εννοώ…

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Η παρακάτω φωτογραφία αν δεν είσαι φωτορεπόρτερ και δεν προσπαθείς να καταγράψεις 
ένα γεγονός για να το κάνεις γνωστό και να αφυπνίσεις είναι απαγορευτική για μένα. 

Πχ Δεν υπάρχει κανείς καλλιτεχνικός λόγος να αποτυπώσεις απλά έναν άστεγο που 
κοιμάται και να τον ανεβάσεις σε κοινωνικά δίκτυα.
Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του. Δεν υπάρχει αντίδραση, δεν υπάρχει 
δράση. Τον ενοχλείς και τον εκθέτεις προς βρώσιν αδηφάγων βλεμμάτων σε μια απρόσωπη 
πλατφόρμα που τα πάντα γίνονται βάση αλγορίθμων και σκοπιμοτήτων. Και το κυριότερο 
δεν γίνεσαι καλύτερος φωτογράφος έτσι. 
Αν έχεις παρατηρήσει μεγάλη φωτογράφοι που ασχολήθηκαν με την φωτογραφία δρόμου 
χρησιμοποιούσαν φακό 35mm, αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν κρύβονταν, η ματιά τους δεν 
ήταν κλεφτή, αλλά παρατηρητική. Ήταν ακριβώς μέσα στο κάδρο και επιδρούσαν στις 
αντιδράσεις ακριβώς γιατί η παρουσία τους ήταν φανερή. Η δουλειά μας δεν είναι να 
κρυβόμαστε περιμένοντας την στιγμή, ίσα ίσα που η παρουσία μας δημιουργεί άμεσα 
στιγμές και αντιδράσεις. Περιβάλλον δεν είναι μόνο το κάδρο μας, η επέκταση του 
περιβάλλοντος που δημιουργούμε συχνά είναι και η χρυσή τομή της στιγμής που ψάχνουμε 
στην φωτογραφία δρόμου.



Καταπληκτική προσέγγιση και δημιουργία από τον μεγάλο φωτογράφο William Klein

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ – ΘΡΑΣΟΣ
Όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να μας οδηγήσουν στην άλλη πλευρά, δλδ στο ωμό θράσος, 
πχ στα καλά καθούμενα να εισβάλλουμε εκούσια σε έναν περαστικό και να του κοτσάρουμε 
την κάμερα μας για να τον αιφνιδιάσουμε και να του αποσπάσουμε βίαια αντίδραση! 
Αλλά απλά το αναφέρω γιατί έχουνε δει πολλά τα μάτια μου. Μια αντίδραση έντρομου 
ανθρώπου από μια κίνηση που έχουμε κάνει εμείς, δεν μας κάνει καλούς φωτογράφους, 
μας κάνει εισβολείς, άσε που το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά μια φούσκα που 
ξεφουσκώνει άμεσα στους θεατές. 

Και πάλι θα το πω, Κάθε προσέγγιση είναι δεκτή και λαμβάνει την ανάλογη κριτική της 
από διάφορους ανθρώπους.
Σε αυτόν τον χώρο, άφησα την δική μου κριτική.

Παραπάνω από ευπρόσδεκτη είναι και η δική σου άποψη.

Καλές λήψεις!!!!!!!!!!!!