2020 σκέψεις

 

Τι ήταν άραγε το 2020?

 

Ο πιο εύκολος τρόπος που μπορεί να δει κανείς το 2020 είναι ο αρνητικός.

Είναι σαν να πήγαν όλα λάθος, όλα στραβά. Είναι σαν να έκλεισε ο κόσμος και η ζωή μας. Είναι σαν να πάγωσαν τα σχέδια και τα όνειρα μας. Αν όμως τα λάθη είναι μόνο μαθήματα τότε αυτό που ζήσαμε και ζούμε δεν είναι καταστροφή, είναι γνώση.

Μάθαμε ποιους αγαπάμε, ποιοι είναι αυτοί που δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά τους, ποιοι είναι αυτοί που μας λείπουν περισσότερο. Μάθαμε τι σημαίνει απόσταση αλλά και απώλεια. Ήταν η χρονιά που γκρεμίστηκε κάθε τι σαθρό, κάθε τι σάπιο, κάθε τι χωρίς βάσεις και θεμέλια.

Μάθαμε ότι δεν είναι απαραίτητο το γραφείο για να δουλεύουμε, δεν είναι απαραίτητη η παρουσία μας στον δρόμο, στα καταστήματα, στην εξοχή, στο σούπερ μάρκετ, στο μανάβικο, στο σχολείο, στα σοκάκια, στην πλατεία και κάναμε το σπίτι μας όλα αυτά, όποιο κι αν ήταν το σπίτι μας.  

Αυτή την χρονιά μάθαμε ποιος και τι είναι απαραίτητο.

Μπήκαμε σε μια ασθένεια που η μόνη θεραπεία της ήταν να περιμένουμε στο σπίτι για να μην μολύνουμε και να μολυνθούμε. Ήταν η χρονιά που μας αντιμετώπισε σαν ζωντανούς ιούς, που μας απέβαλλε από την καθημερινότητα, μας ήθελε μόνους στο σπίτι με τον εαυτό μας να παλεύει, να φιλοσοφεί, να σκοτώνει την ώρα του, να φτιάχνει ψωμί, να φοβάται, να κοιμάται, να αμφιβάλλει ή απλά να μην κάνει τίποτα.

Για ένα χρόνο όπου κανείς δεν έκανε τίποτα, κάναμε πολλά. Μάθαμε ότι να ξυπνάμε υγιείς το πρωί είναι αρκετό, μάθαμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους, μάθαμε να δίνουμε ο ένας κουράγιο στον άλλον, να ενδιαφερόμαστε, να λυπόμαστε να νοιαζόμαστε. Άλλες φορές παλέψαμε με τον εαυτό μας και  κάποιες άλλες συμφιλιωθήκαμε μαζί του.

Ένας χρόνος ταραχής και διαμαρτυρίας, θλίψης, θυμού και κούρασης. Ωστόσο, με πολλούς τρόπους, κάποιοι έκαναν ότι έπρεπε να κάνουν, οι βοηθοί βοήθησαν, οι νοσηλευτές νοσήλευαν, οι  διαδηλωτές διαδήλωσαν, οι καλλιτέχνες έκαναν τέχνη και όλοι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε.

Χάσαμε έναν χρόνο.

Ο χαμένος χρόνος δεν θα βρεθεί ξανά και οι χαμένοι άνθρωποι δεν θα βρεθούν ξανά. 3.890   άνθρωποι που δεν γνώρισα ποτέ, αν και θα το ήθελα.

Από την πλευρά μου κατάλαβα ότι η ομορφιά και η ζωή δεν είναι κάτι που απλά το βρίσκουμε, αλλά κάτι για το οποίο παλεύουμε, αγωνιζόμαστε, το αλλάζουμε και μας αλλάζει. Είμαστε αλληλεπιδράσεις της ζωής. Της δίνουμε υφή και στίγμα.

Αυτή είναι η χρονιά που βρήκαμε την ευκαιρία να είμαστε όλοι οι άνθρωποι που ξεχάσαμε να είμαστε, να δείξουμε όλη την αγάπη που θα θέλαμε σε απόσταση 2 μέτρων με μάσκες.

Έχουμε μονάδα μέτρησης για λοιμώξεις, θανάτους, κρούσματα και στατιστικά για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, αλλά όχι για ευγνωμοσύνη, όχι για την χαρά να βλέπουμε το πρόσωπο κάποιου που αγαπάμε. Είναι καιρός για ελπίδα. Η Πρωτοχρονιά είναι συνήθως μια στιγμή για αισιοδοξία, αλλά κανείς δεν φαίνεται να έχει μεγάλη όρεξη για ελπίδα φέτος. Αλλά όπως κάθε χρόνο, δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Το μέλλον δεν το ορίζουμε.

Είναι μια νέα χρονιά. Ένα νέο αύριο, μια νέα ευκαιρία να δούμε την ομορφιά και να την εκτιμήσουμε.

Καλή χρονιά!